COTA II, ‘parte o porción determinada, cupo’, ‘cita o acotación’, ant., ‘número que en los planos topográficos indica la altura’, tomado, por abreviación, de las locuciones latinas quŏta pars ‘qué parte, cuánta parte’, quŏta nota ‘qué cifra’, del adjetivo quŏtus ‘cuan numeroso, en qué número’.

1.ª doc.: Covar., 2.ª ac.

Aut. considera anticuada esta ac. (que se explica porque lo importante en la cita es el número del párrafo o página) y para la primera remite a quota, donde sólo cita un ej. de quota parte en Fernández de Navarrete (h. 1665). La 3.ª ac. se halla ya en Acad. 1884, no en 1843 (cita de Vic. López, que tiene obras de 1845 a 1893, en Pagés); en francés es también tardía [1863; como término geométrico, 1799].

DERIV.

Cotejar [1348, Ordenamiento de Alcalá = N. Recop. IV, ix, 4]1 ‘compulsar, comparar’: la terminación indica necesariamente origen forastero, y como el vocablo no se halla en italiano ni en lengua de Oc y no es probable que venga del port. cotejar, la fuente ha de ser el catalán, donde se documenta desde 1409 (Alcover); semánticamente se explica por la comparación de citas y cantidades en el cotejo de escrituras (V. otra explicación de Cuervo): cotejo [1640: Saavedra F.], antes cotejamiento [Nebr.], cotejable. Cotizar [Acad. 1884, no 1843; cita de Alcalá Galiano, 1846, Baralt], tomado del fr. coter íd. [1843, cote ‘cotización’, 1784]2, por confusión con cotiser ‘imponer una contribución financiera a varios, indicando a cada uno su cuota’ [1513]; cotización, cotizable. Acotar ‘citar un autor, aducir una autoridad’ [1531, Osuna] (también se ha dicho cotar en este sentido, 1.ª Crón. Gral. 392b25), ‘poner cotas en los planos topográficos’; acotamiento ‘acción de poner estas cotas’; acotación ‘nota marginal’ [1605, Quijote].

Cuota, duplicado más culto de cota, vid. arriba.

Cociente [quociente, 1709, Tosca], tomado del b. lat., quotiens, -ntis, íd., y éste del lat. quotiens, adv., ‘cuántas veces’. Y vid. ESCOTAR.

CPT.

Cotidiano [cotidiano, Vidal Mayor 4.414, 8; APal., 65b, 356b; quotidiano, 1684, Solís], tomado del lat. quotidianus íd., derivado de cottidie o quotidie ‘cada día’, compuesto con dies ‘día’; existió antiguamente una variante semi-popular cutiano (J. de Mena, Lida, p. 142), de donde se extrajo el derivado regresivo cutio (que G. de Diego acentúa arbitrariamente en la i, entendiéndolo erróneamente como descendiente de quotidio, Contr., § 484-6), empleado en día de cutio ‘día laborable’ todavía por Cervantes (Aut. entendió erróneamente que ahí cutio significaba ‘trabajo material’, definición que sigue repitiendo hasta hoy el diccionario académico); otro derivado regresivo es de cote ‘diariamente’ que aparece como cast. en el Canc. de Baena en una polémica entre Nicolás de Valencia y Villasandino («assy lo leedes / syenpre de cote en la Santa Escriptura», n.° 485, v. 20; mal entendido por W. Schmid). Gall. de còte ‘de continuo’3, ‘continuamente, siempre’ (Vall.), ‘absolutamente siempre’ (Lugrís)4. Por otra parte, a cotío5, y luego decotío ‘a la continua’ (Vall.), ‘a diario, de continuo’ (Lugrís), por lo general a de cotío6, o con valor adjetivo a roupa de decotío (Vall.), el cual debe de representar el lat. vg. quottidio (-t- en Carisio) que sustituyó el clásico quotidie o cottidie. No creo que exista la forma cotie de que parte GdD.

1 Nebr.: «cotejar: comparo, confero»; acotejarse con el menor, / hace no ser el peor», refrán glosado por S. de Horozco (med. S. XVI: BRAE III, 710); «yo le he cotejado bien, y no hay señal en él que no muestre y prometa que ha de ser un gran perro» (Coloquio de los Perros, Cl. C., p. 222). Cuervo, Dicc. II, 577-9, cita otros dos ejs. del S. XV.―

2 Comp. el ingl. to quote [1866, en esta ac.], quotation ‘cotización’ [1812].―

3 Está comiendo de cote, Sarm. CaG. 60r.―

4 «Asambleias estraordinarias, de cote convocadas a golpe de campás» Castelao 253.30, 281.21, 253.21, 24.―

5 «A contemplación a cotío da paisaxe, nai da raza», «a cotío como morren os bós homes», Castelao 20.13, 174.23.―

6 «Bota o novo sombreiro a decotío» Vall., ‘cotidianamente’: «o papel... nos trae a decotío as novas», «hai homes que aseguran a decotío», Castelao 254.2f., 87.4, 193 8.